Türkiye Cumhuriyeti’nin Kuruluşunun Yüzüncü Yılında Sosyal Hizmetler ve Çocuk Esirgeme Kurumu

Çocuk, devlet ve milletlerin geleceği olduğu için onun yetişirilmesi ve himayesi tarih boyunca kişi, cemiyet ve kurumları meşgul eden bir konu olmuştur. Tarihte farklı coğrafyalarda kurulan Türk devletleri de çocuk eğitim ve himayesine yönelik çalışmalar yapmış, kurumlar kurmuşlardır. Bunlardan biri olan Osmanlı Devleti, XX. Yüzyılın başında sömürgecilik yarışının küresel bir savaşa dönüştüğü bir ortamda yıkılmıştır. Mali gücü kadar üretici nüfusunu da savaşlarda kaybeden Osmanlı Devleti, kapitülasyonlar ile her alanda dışa bağımlı olduğundan sosyal hizmetlere ilişkin alanlarda da yetersizliklere sahipti. Bu olumsuz iktisadi ve beşeri sermayeyi devralan Türkiye Cumhuriyeti, mevcut zorluklara rağmen milli kalkınma ve aydınlanma savaşına girişmiştir. Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün önderliğindeki bu topyekun savaş, Türk Kurtuluş Savaşının askeri ve siyasi zaferlerinden sonra ekonomik, sıhhi, terbiyevi ve sosyo-kültürel bir mahiyet kazanmıştır. Bu bağlamda geleceğin yurttaşının yetiştiştirilmesi kadar, savaş, göç ve çeşitli sıkıntılardan dolayı sayıları artan kimsesiz çocuklar ile de ilgilenilmiştir. Savaşın devam ettiği yıllarda 30 Haziran 1921’de Ankara’da kurulan Türkiye Himaye-i Etfal Cemiyeti cephelerden toplanan yetim ve kimsesiz çocukların himayesi ile işe başlamıştır. Kısa sürede yurt içinde birçok yerde şube açan ve çalışmalarıyla halkın takdirini ve desteğini kazanan cemiyet benimsediği çocuk davası ile kapsamlı faaliyetlerde bulunmuştur. 1935’de Türkiye Çocuk Esirgeme Kurumu adını alan cemiyet, günümüze kadar farklı bakanlıklara bağlanarak ve farklı isimler alarak çalışmalarını sürdürmektedir.